Boeiah kwam uit Azië,
heel alleen met de boot.
Hij moest wel naar Nederland verhuizen,
want alle bomen gingen daar dood.

Onderweg keek hij naar buiten,
door het raampje van de kajuit.
En ineens zag hij druppels
en wilde eropuit!

Na lang varen aangekomen in de haven,
voelde Boeiah zich erg bejaard.
Toch zette hij het op een lopen,
nog voordat de boot was geklaard.

Hij dwaalde door straten en velden,
bedacht; “die druppels maken toch wel nat,
ik heb niets tegen water,
maar dan wel van een lekker bad!”

De mussen en mezen die hem zagen gaan,
droegen daarom een paraplu achter hem aan.
Boeiah keek verbaasd naar dat rare gele ding,
en vertelde aan de vogels dat hij dat nooit eerder had gezien.

Ze legden uit hoe de paraplu te bedienen,
en Boeiah klapte hem open.
De mussen en mezen streken neer op zijn kop,
en hij besloot verder te lopen.

Aangekomen in een veld,
keek Boeiah om zich heen.
Ben ik hiervoor nu uit Azië gekomen?
Waar zijn de bomen, ik zie er geeneen!

De afbeelding horend bij dit gedichtje is gemaakt van diverse foto's van mijzelf en wat tekenwerk in photoshop.

Wellicht gaan we meer van Boeiah horen en natuurlijk zijn vriendjes de vogels!